31-03-2017 10:09

Rada Ochrony Zabytków

Jakub Lewicki – Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków powołał Wojewódzką  Radę Ochrony Zabytków.

Członkowie rady:

prof. Andrzej Buko

Archeolog, mediewista o specjalności archeologia wczesnośredniowieczna, profesor zwyczajny na Uniwersytecie Warszawskim;   w l. 2007–2015 dyrektor Instytutu Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk. Pracę magisterską obronił w Katedrze Archeologii Polski i Powszechnej Uniwersytetu Warszawskiego w 1970 r. Doktorat uzyskał w 1978 r., natomiast habilitację w roku 1990. Od 1999 r. jest profesorem nauk humanistycznych. Zdobywał doświadczenia w pracach wykopaliskowych na wielu stanowiskach archeologicznych na terenie kraju oraz za granicą (Włochy, Francja, Norwegia, Hiszpania, Jordania). Od początku swej kariery zawodowej związany z Instytutem Archeologii                 i Etnologii Polskiej Akademii Nauk, gdzie zajmuje się badaniami pograniczy etnicznych i kulturowych    w kontekście formowania się państw środkowoeuropejskich. W l. 1981–1983 wykładowca na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej, a w l. 1995–2006 w Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku. Od 1995 r. profesor w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego. Był zapraszany na wykłady do Francji, Hiszpanii, Włoch, Niemiec i do Grecji. Współzałożyciel i pierwszy prezes Towarzystwa Naukowego Sandomierskiego oraz współzałożyciel  Wyższej Szkoły Humanistyczno-Przyrodniczej w Sandomierzu. W latach 2009-2013 Członek Rady Powierniczej Muzeum Narodowego w Warszawie , przewodniczący Rady Muzealnej Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie (2008-2016), od 2007 r. członek Rady Naukowej Maison des Sciences de l’Homme (CNRS – Uniwersytet w Tours), członek prezydium Komitetu Nauk Pre-                   i Protohistorycznych PAN oraz (2013-2017) członek Rady Kuratorów Wydziału I PAN. Od    2009 r. członek-korespondent Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W l. 2012-2017 członek panelu nauk humanistycznych Europejskiej Rady Nauki w Brukseli. Od 2013 r. członek-korespondent PAN.   W 2017 r. wybrany na członka Centralnej Komisji ds. Tytułów i Stopni Naukowych. Autor ponad 300 publikacji wydanych w Polsce oraz w 14 krajach świata. Odznaczony m.in. Złotą odznaką „Za opiekę nad zabytkami”, Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.      W 2012 otrzymał Perłę Honorową Polskiej Gospodarki (w kategorii nauka), przyznawaną przez redakcję Polish Market. Od 2004 r. Honorowy Obywatel miasta Sandomierza (2004),  Chełmianin roku 2012,  Honorowy Przyjaciel Miasta Kalisza (2014).

 

prof. dr hab. Juliusz Chrościcki

Uczeń prof. Michała Walickiego, prof. Jana Białostockiego i prof. Władysława Tomkiewicza. Pełnił funkcję dziekana Wydziału Historycznego UW. W l. 1995–1998 dyrektor polskiego ośrodka przy Sorbonie w Paryżu (Centre de Civilisation Polonaise). Członek Rady Powierniczej Zamku Królewskiego w Warszawie. Długoletni członek rad muzealnych: Zamku w Wersalu, Pałacu w Wilanowie. Był przewodniczącym Komitetu Nauk o Sztuce PAN. Jego zainteresowania są związane z historią europejskiej sztuki nowożytnej, historią kultury i ikonografią władzy. Współtwórca i redaktor półrocznika „Barok” (od 1994 r.). Autor licznych publikacji o Warszawie i sztuce europejskiej nowożytnej, a także autor prac związanych z  urbanistyką i architekturą dawnej Warszawy, za co otrzymał nagrody.

 

prof. dr hab. inż. arch. Sławomir Gzell

Kierownik Katedry Projektowania Urbanistycznego i Krajobrazu Wiejskiego, Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. Doktor Honoris Causa Politechniki Poznańskiej 2010. Tytuł naukowy profesora 1996. Praca: Od 1969 WA PW, równocześnie: 1973 BPRW, 1973-1975 Gł. projektant Dzielnicy Lecznictwa Uzdrowiskowego w Augustowie, 1974-1975 WA Politechniki Białostockiej, 1977-1980 Gł. Projektant dzielnicy Morasko w Poznaniu, 1981-1984 Gł. Projektant dzielnicy wakacyjnej      w Benghazi, Libia, 1987 visitig professor, School of Architecture, Detroit, USA. Stypendysta m.in. Fundacji Fulbrighta, Waszyngton, 1990,  i Japońskiej Agencji Współpracy Międzynarodowej, Tokio, 1992. Uprawnienia do projektowania w planowaniu przestrzennym, architektoniczne projektowe i wykonawcze, do pracy w rejonach objętych ochroną konserwatorską, Status Twórcy. Kierownik    i właściciel Autorskiej Pracowni Projektowej PROJEKT BIS. Członek korespondent Niemieckiej Akademii Projektowania Miast i Regionów DASL od 2008, przewodniczący Komitetu Architektury i Urbanistyki PAN, w l. 2006 – 2016 Centralna Komisja ds. Stopni i Tytułów i Główna Komisja Urbanistyczno - Architektoniczna przy Ministrze Infrastruktury. Przynależność do SARP i ICOMOS. Kilkadziesiąt zrealizowanych prac urbanistycznych i architektonicznych, ok. 20 nagród i wyróżnień w konkursach, ponad 300 publikacji i opublikowanych referatów, promotor ok. 20 prac i ok. 60 recenzji doktorskich, ok. 30 recenzji habilitacyjnych i tyle samo awansowych profesorskich, promotor ok. 140 mgr prac dyplomowych.

 

bp Michał Janocha

Biskup pomocniczy archidiecezji warszawskiej, historyk sztuki i teolog. Profesor Uniwersytetu Warszawskiego na Wydziale Artes Liberales, specjalista w dziedzinie historii sztuki, kultury i tradycji bizantyńskiej oraz ikonografii porównawczej. Autor 5 książek i 160 artykułów naukowych. Przewodniczący Rady ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego KEP.

 

prof. zw. dr hab. Wojciech Kowalski

Prof. zw. dr hab. Wojciech Wiktor Kowalski ukończył studia wyższe na Uniwersytecie Jagiellońskim,     a na Uniwersytecie Śląskim przeszedł wszystkie etapy kariery naukowej, uzyskując w 2005 r. tytuł naukowy profesora, a w 2016 r. stanowisko profesora zwyczajnego. Opublikował łącznie ponad 100 artykułów w tym około połowę w językach obcych. Jest także autorem lub współautorem 10 monografii, z których cztery ukazały się w języku angielskim. W ramach podanych liczb ponad 80 artykułów oraz wszystkie monografie dotyczą prawa ochrony dziedzictwa kulturowego, ze szczególnym uwzględnieniem restytucji zagrabionych dzieł sztuki. W ostatnim czasie opublikował także pierwsze swoje prace z historii ceramiki, w tym katalog kolekcji fajansu z Delft oraz artykuł na temat fajansu delikatnego J. Wedgwooda. W druku znajdują się następne publikacje, między innymi, dotyczące majoliki niderlandzkiej i fajansów z Delft.   

Wygłosił szereg referatów prezentujące pozycję prawną i polityczną Polski w zakresie likwidacji skutków II wojny światowej w dziedzinie dóbr kultury na ponad 100 konferencjach w kraju                     i zagranicą, między innymi, w Nowym Jorku, Paryżu, Manchesterze, Weimarze, Berlinie, Warwick, Edynburgu, Mińsku, Londynie, Wiedniu, Windsorze, Waszyngtonie, Toledo, Oxfordzie, Tartu, Wilnie, Moskwie, Athens (Georgia, USA), Hadze, Sofii, Tokio, Nashville, Heidelbergu, Aberdeen, Hamburgu, Hiroszimie, Maastricht, Palermo, Bhopal (Indie) i Santiago de Compostela. Na szczególną uwagę wśród nich zasługuje cykl wykładów wygłoszonych w 2001 r. w Haskiej Akademii Prawa Międzynarodowego, opublikowanych następnie w odrębnym tomie wykładów Akademii pt.: Restitution of Works of Art pursuant to Private and Public International Law. Hague Academy of International Law, Recueil des cours, Vol. 288. Matrinus Nijhoff, Dordrecht, Boston, London 2002. Od 1998 r. pracuje w Ministerstwie Spraw Zagranicznych RP, gdzie pełnił funkcję Pełnomocnika Ministra ds. Restytucji Dóbr Kultury. W tej roli doprowadził do odzyskania szeregu cennych dzieł sztuki, które zostały utracone przez Polskę w czasie II wojny światowej. Reprezentował też nasz kraj jako ekspert bądź przedstawiciel na forum organizacji międzynarodowych, w tym przede wszystkim UNESCO. Był wiceprzewodniczącym Komitetu Dziedzictwa Kulturowego Rady Europy w Strasbourgu. Jest członkiem Stowarzyszenia Historyków Sztuki oraz ICOMOS, a w ramach tej organizacji członkiem założycielem Committee on Legal, Administrative and Financial Issues.

prof. zw. dr hab. Maria Lubryczyńska

Absolwentka dwóch wydziałów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie – Architektury Wnętrz                   i Konserwacji Dzieł Sztuki, od 1974 r. zatrudniona na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki tej uczelni. W l. 1993-1999 kierownik Katedry Konserwacji i Restauracji Malarstwa Sztalugowego                 i Rzeźby Drewnianej Polichromowanej, prodziekan Wydziału w l. 1999-2005. Od 2001 do 2017 r.  kierownik Pracowni Konserwacji Malarstwa Tablicowego i Rzeźby Drewnianej Polichromowanej. Autorka licznych publikacji z dziedziny konserwacji dzieł sztuki. Od 1983 r. rzeczoznawca Ministra Kultury w zakresie konserwacji malarstwa i rzeźby polichromowanej. Jej praktyka konserwatorska obejmuje szerokie spektrum, począwszy od takich obiektów, jak ryngrafy, portrety trumienne, poprzez obrazy sztalugowe i tablicowe, rzeźby polichromowane, polichromie ścienne, po kompleksową konserwację wnętrz zabytkowych. Do najważniejszych indywidualnych realizacji należą: konserwacja malowideł ściennych w bazylice Zwiastowania NMP w Czerwińsku nad Wisłą (1996-1997), konserwacja i restauracja malowideł z 1558 r.  pokrywających całość stropów i ścian drewnianego kościoła  pw. św. Stanisława biskupa  w Boguszycach  k. Rawy Mazowieckiej (autorski projekt konserwatorski i jego realizacja w l. 1997 – 2009) oraz autorski projekt konserwatorski przeprowadzony we wnętrzach Pałacu Króla Jana III  w Wilanowie: w Sypialni Królowej, Antygabinecie Królowej i Gabinecie Zwierciadlanym (2005-2007).

 

prof. dr hab. Jerzy Miziołek

Historyk sztuki, dyrektor Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego. 1973 - 1976 Wydział Historii                     w krakowskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej (obecnie Uniwersytet Pedagogiczny); 1975 - 1981 Historia Sztuki i Archeologia Śródziemnomorska na Uniwersytecie Jagiellońskim; 1980 - praca magisterska z pogranicza archeologii i historii sztuki pt. "Przedstawienia procesji w sztuce wczesnochrześcijańskiej" (opublikowana w 1985), poświęcona głównie mozaikom w kościołach Rawenny, napisana pod kierunkiem prof. dra Lecha Kalinowskiego; 1981 - 1982 stypendium Fundacji Lanckorońskich - studia uzupełniające w Pontificio Istituto di Archeologia Cristiana w Rzymie; 1983 - 1984 studia doktoranckie w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie; 1987 - doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim pod kierunkiem prof. Kalinowskiego, dysertacja pt. "Sol verus. Studia nad ikonografią Chrystusa w sztuce pierwszego tysiąclecia", dotyczy głównie zabytków Rzymu późnoantycznego i wczesnośredniowiecznego, związanych z symboliką światła oraz Synaju; 1996 - habilitacja UW; 2008 – profesura. W l. 1984 - 1988 asystent i adiunkt w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego; 1988 - 1992 adiunkt w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie w Pracowni Sztuki Nowożytnej, jednocześnie przewodniczący Komisji Bibliotecznej; 1992 - 2016 Uniwersytet Warszawski - najpierw w Instytucie Historii Sztuki, a od 1997 w Instytucie Archeologii na stanowisku adiunkta, od 1999 profesora; 2001 - kierownik Zakładu Tradycji Antyku w Sztukach Wizualnych, który specjalizuje się w badaniach z pogranicza archeologii śródziemnomorskiej i historii sztuki polskiej               i włoskiej; 2002 - 2016 profesor w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej (obecnie SWPS Uniwersytet Humanistycznospołeczny); 2010 - dyrektor Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego. 1990 - 2006 stypendysta Instytutu Warburga w Londynie (1990), The Getty Research Institute w Los Angeles (1991 i 2006), Harvard University Center for Italian Renaissance Studies i Kunsthistorisches Institut we Florencji (1994 i 1995) oraz Center for Advanced Study in the Visual Arts w Waszyngtonie (1996, 1998, 2001); 1996 - 2016 brał udział w ponad dwudziestu konferencjach międzynarodowych w Europie i USA oraz wygłaszał wykłady m.in. na uniwersytetach w Rochester, Pittsburgu, Cambridge, Londynie, Rzymie, Neapolu, Sienie, Florencji, Wenecji, Szeged i Ołomuńcu; jego zainteresowania naukowe koncentrują się na tematyce związanej z symboliką światła, sztuce świeckiej włoskiego Renesansu i recepcji antyku w sztuce włoskiej i polskiej, ze szczególnym uwzględnieniem włoskich cassoni i oddziaływaniem badań archeologicznych na sztukę epoki Oświecenia. Kultura artystyczna Rzymu w epoce neoklasycyzmu jest obecnie głównym przedmiotem badań; jednym z priorytetów badawczych są również artyści polscy, którzy studiowali i tworzyli w Rzymie - "Od Siemiginowskiego              i Czechowicza po Siemiradzkiego i Mitoraja". Od 2002 r. prowadzi intensywne badania nad dziejami Uniwersytetu Warszawskiego, co zaowocowało kolejnymi publikacjami; równolegle z pracą badawczą zajmuje się działalnością dydaktyczną. Jest autorem ponad dwustu artykułów i recenzji oraz 12 książek. Otrzymał nagrodę Ministra Kultury za osiągniecia w dziedzinie badań nad sztuką 2013; liczne nagrody za książki; Jest członkiem College Art Association of America, Renaissance Society of America, ICOM i Stowarzyszenia Historyków Sztuki w Polsce.

 

prof. dr hab. Joanna Maria Sosnowska

Historyk sztuki, profesor zwyczajny w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie. Ukończyła studia na Uniwersytecie Warszawskim, doktoryzowała się  w Instytucie Sztuki PAN, tam też uzyskała habilitację. Wykładała na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Gdańskim. Kieruje Studiami podyplomowymi "Historia sztuki, Muzyka, Teatr i Film" w Instytucie Sztuki PAN. Jest redaktorem naukowym serii wydawniczej: Dysertacje doktorskie Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Jest członkiem zespołu redakcyjnego “Rocznika Historii Sztuki”. W 2014 r. otrzymała srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis. Jest członkiem Rady Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki przy Ministrze Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz członkiem Rady naukowej Muzeum Narodowego             w Krakowie i przewodniczącą Rady artystycznej Galerii Kordegarda w Warszawie. Zajmuje się polską sztuką XIX, XX i XXI wieku, krytyką artystyczną  i metodologią historii sztuki.

 

Dorota Gołębiewska

Historyk sztuki po Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego oraz w trakcie kończenia studiów podyplomowych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu w zakresie problematyki zabytkoznawczej i konserwatorskiej architektury historycznej. Doświadczenie zawodowe zdobyła w Wojewódzkim Urzędzie Ochrony Zabytków w Warszawie, Narodowym Instytucie Dziedzictwa oraz w prywatnych firmach konserwatorskich. Autorka kilkudziesięciu gminnych programów opieki nad zabytkami oraz współautorka powiatowych, kilkuset kart adresowych zabytków nieruchomych oraz kart ewidencyjnych zabytków nieruchomych. Zawodowo zajmuje się ustalaniem wytycznych konserwatorskich, wykonywaniem kwerend archiwalnych oraz pomocą przy nadzorach konserwatorskich. Działa aktywnie w organizacjach pozarządowych m.in w organizacji Festiwalu Otwarte Mieszkania, Festiwalu Szare Domy, pomaga Fundacji MOKOTOWO, wystawach organizowanych przez OW TOnZ. Od marca 2017 r. prezes Oddziału Warszawskiego Towarzystwa Opieki nad Zabytkami. 

 

 

Powrót
Metryka dokumentu
Tytuł dokumentu Rada Ochrony Zabytków
Podmiot udostępniający informację Rzecznik Prasowy
Informację opublikował Helpdesk
Informację wytworzył Helpdesk
Data na dokumencie 17-01-2018
Data publikacji 31-03-2017 10:09